Donderdag 7 augustus – zaterdag 9 augustus 2025
In plaats van te luieren in de zomer van 2025 ben ik met de fiets van Utrecht naar de klimaatconferentie COP30 in Belèm, Brazilië gegaan!
Tenminste… een klein stukje. Van Utrecht via Dordrecht naar Antwerpen en Brussel.
Het betreft dus de COP30 Bike Ride; een wereldwijde estafette vanuit allerlei uithoeken om beloftes te verzamelen van lokale overheden en mee te nemen naar de klimaatconferentie in Belèm, Brazilië, waar onze wereldleiders (ahum) vanaf 10 november weer gaan proberen om eindelijk doortastende klimaatplannen te maken.
Op donderdagavond 7 augustus kwam deze stoet van zo’n 20 fietsers aan in Dordrecht, waar een rebellen van Extinction Rebellion Drechtsteden soep en een maaltijdsalade bereid hadden.
Maar voor we aan tafel schoven, namen we nog even de tijd om om 18:00 op station Dordrecht steun te verlenen aan de Rode Lijn actie die daar plaats vond. En er werd ook nog even snel een videoverbinding gelegd met de fietsers in Afrika, die ook net begonnen waren aan hun tocht.
Na die heerlijke maaltijd mocht ik een verhaal houden over duurzame mobiliteit. Eigenlijk niet meer echt mijn comfort zone. Ik heb het liever over systeemverandering.
Toch denk ik mensen aan het denken te hebben gezet over de werkelijke waarde van energie en het concept True Pricing, waarbij de werkelijke kosten van het verbruik van energie doorberekend worden in de prijs. Het is natuurlijk niet eerlijk dat wij hier in het rijke Westen maar uit blijven stoten, terwijl de consequenties het hardste gevoeld worden in het veel armere mondiale Zuiden.
Overigens hebben de meeste fietsers er niet veel vertrouwen in dat de COP30 ineens een groot verschil gaan maken, waar de vorige 29 conferenties faalden. Maar waar “wereldleiders” falen, weten lokale overheden en gewone burgers misschien wel het verschil te maken. Ik heb in ieder geval inspirerende mensen ontmoet en mooie toespraken gehoord onderweg. Zoals die van de islamitische schepenen van Nadia Saouti (onthoud die naam!) die met Vlaamse tongval een ijzersterke, verbindende toespraak hield.
Oorspronkelijk had ik bedacht tot Antwerpen te gaan. Voor mijn missie “duurzaam geluk voor iedereen” moet ik het van mijn creativiteit en kennis hebben; niet van mijn benen. Maar ik besloot toch maar door te fietsen naar Brussel. En maar goed dat ik dat gedaan heb, want het mooiste moment van de tocht vond in Mechelen plaats.
Toen wij daar vlak voor het middeleeuwse stadhuis even moesten wachten, bleek dat precies voor de neus van een plaatselijke Rode Lijn manifestatie te zijn. Ik kon het niet nalaten om ter plekke een lied uit het repetoire van het Klimaatkoor NL voor hen te zingen. Ze wilden gelijk de tekst hebben en na een beetje oefenen zongen we gezamenlijk “Stop de volkenmoord”.
Een pijnlijk eerlijk lied over de teleurstellende reacties van onze regeringen, maar het leverde dus wel een heel mooi internationaal verbindend moment op. Dat de zang lang niet zo zuiver was als van het Klimaatkoor NL maakt daarvoor weinig uit.
Zoals al schreef: van onze wereldleiders moeten we het momenteel niet hebben, maar zolang ik dit soort ontmoetingen heb, hou ik hoop dat we hier samen uit kunnen komen.
Misschien wel beter dan we hiervoor waren. Want de pijn die we nu allemaal voelen, was er natuurlijk al veel langer. Alleen voelden wij die hier niet, omdat we het in ons eigen landje zo goed geregeld dachten te hebben.
Het waren maar drie dagen fietsen, maar qua indrukken was het niettemin een prachtige reis.