De experts van TNO stuiten tijdens hun onderzoeken wel vaker op originele ideeën, waar zij niet gelijk een toepassing voor hebben. Zo stelden Dr. Marjolein Douwes en Dr. Dianne Commissaris in 2009 voor om bureauwerk voortaan te combineren met een gezonde hoeveelheid beweging.
Op basis van hun oorspronkelijke idee heb ik samen met een fabrikant van kantoormeubilair een soort fietsbureau ontwikkeld en onder de naam Oxidesk op de markt gebracht.
Ook hier werd er helaas een verkeerde afslag genomen wat het concept zelf betreft. Voor mij was het van essentieel belang dat de inspanning van gebruikers ook energie op zou wekken. Niet omdat dat nou de energierekening zoveel omlaag zou brengen, maar juist omdat het de gebruiker een beter begrip van de waarde van energie op zou leveren. Een kilowattuur (kWh) aan elektrische energie kost de eindgebruiker ruwweg 20 cent, maar tegelijkertijd is een mens daar al snel een hele dag mee bezig om het bij elkaar te trappen. Oftwel: de werkelijke waarde van energie wordt niet meer goed begrepen door consumenten. Die lijkt namelijk bijna gratis uit de grond gepompt te kunnen worden, maar dat is alleen maar zolang de voorraad strekt…
Een soortgelijk idee zat verwerkt in de Kilowattuurtrap, maar een groot verschil is, dat hier het energie opwekken ook daadwerkelijk een doel heeft en geïntegreerd is in het dagelijkse werk. Daardoor is het mogelijk om via meerdere contactmomenten met de gebruiker de kennis op het gebied van energie op speelse wijze via een eenvoudig kwisje steeds verder te verdiepen. Daarmee kan een niveau van kennis bereikt worden, die recht doet aan het belang van energie in ons dagelijkse leven.
Ik hoor en ik vergeet
Confucius
Ik zie en ik onthoud
Ik doe en ik begrijp
Een onafhankelijk onderzoek uitgevoerd door Mai Hiddink bij Alliander met een zogenaamd wizard of Ozz testmodel toonde aan dat zelfs de werknemers die dagelijks bezig zijn met het verzorgen van de levering van energie een beter begrip krijgen van de waarde van energie.
Er leek vanuit de markt ook vraag te zijn naar de functie van het opwekken van energie voor mobiel en laptop. Dat maakte ik op uit de vele gesprekken die ik op beurzen heb gehouden. Of er energie opgewekt kon worden, was steevast de eerste of tweede vraag die gesteld werd. Of mensen bereid zouden zijn geweest om er extra voor te betalen, is natuurlijk een vervolgvraag. Zo ver zijn we helaas nooit gekomen.
Naar aanleiding van mijn onvrede met de uitwerking van de Oxidesk heb ik na het verbreken van de banden met de fabrikant op de TU Delft een Advanced Embodiment Design uit laten voeren door een groep studenten. Zij wisten een heel overtuigende verbeterslag te realiseren en doopten die de TED – The Energizing Desk.
Reflectie
De voorloper van de TED -de Oxidesk- werd destijds door leveranciers aangeprezen als de Mercedes onder de fietsbureau’s, maar daar was ik het niet mee eens. Sterker nog: ik moest mijn neus dicht knijpen bij de marktintroductie. Tijdens het prototypestadium waren er ergonomische fouten in het ontwerp geslopen, die er maar niet uit te krijgen waren.
Dat ging zo: een prototype kwam binnen, managers kwamen met de handen in de zakken om het prototype heen staan, mompelden wat opmerkingen en daarmee ging de tekenaar dan aan de slag. Een uurtje kijken; een week tekenen; en dan zes weken wachten op het volgende zogenaamd “verbeterde” prototype. Wanneer dat binnen kwam, herhaalde het proces zich. Werkelijk een aanfluiting, dit proces. (Ja, dit zit nog steeds diep…)
Zelfs als die verbeterpunten voortkwamen uit een door mij uitgevoerd gebruiksonderzoek met de eigen werknemers werden ze genegeerd. En dus bleef het ontwerp “kinderziektes” hebben. Zo zonde, want anders dan de eerder genoemde Twinkeltegel: zo ingewikkeld is dit product helemaal niet.
De producent had zichzelf trouwens ook een heleboel moeite kunnen besparen door een samenwerking aan te gaan met ervaren producenten van fitness of ergometrische apparatuur. Die contacten waren al door mij gelegd, maar de producent was bang om “een aap te leren klimmen”. Oftewel: banger voor het gevaar van een nieuwe concurrent, dan blij met de kansen die de samenwerking zou bieden.
Ook hier weer: marketingtechnisch was het achteraf best te begrijpen waarom de producent zo graag alles in eigen hand wilde houden. Het bedrijf was al tevreden met een spraakmakend en visueel aantrekkelijk concept. Of het écht goed functioneerde, vond het bedrijf minder belangrijk. Zo lang het de pers er maar mee haalde. En dat deed het. En hoe.
Toch had een goede samenwerking uiteindelijk meer op kunnen leveren dan het gebrek daaraan nu gekost heeft; daar ben ik van overtuigd. Het fietsbureau had de producent nog veel beter kunnen helpen om grote inrichtingsprojecten binnen te halen, als het echt goed uitgewerkt was.
Ook de functie van elektriciteit opwekken had veel kunnen betekenen. Op beurzen en dergelijke bleek dat er veel vraag was naar die functionaliteit. Met het idee voor een energie opwekkende variant haalde ik dan ook de 3de plek bij de ASN duurzaamheidsaward 2015.
Na afloop van dit project heb ik een doorontwikkeling van het concept begeleid, wat resulteerde in de TED: The Energizing Desk. Het is nog geen produceerbaar eindproduct, maar mede dankzij de gedreven studenten: het concept is ijzersterk.
Interesse om dit concept door te ontwikkelen en op de markt te zetten? Neem gerust contact op.
Weer wat geleerd…