Hoe promoot je een boek over de omgang met klimaatverandering, waarvan het laatste hoofdstuk mensen uitdaagt om de groene superheld in zichzelf te ontdekken? Natuurlijk door zelf die uitdaging aan te nemen en die rol te pakken!
In het kader van practice what you preach, heb ik zelf ook gereflecteerd op mijn persoonlijke sterkten en zwakten. Een paar van mijn min of meer “bijzondere” eigenschappen zijn:
- Half Engels
- Veel kennis op het gebied van duurzaamheid in brede zin
- Erg gemotiveerd om daarmee aan de slag te gaan
- Dol op en goed in improvisatietheater
Combineer dat met de bijzondere gelegenheid dat de klimaatconferentie dat jaar in Glasgow zou zijn en het Verenigd Koninkrijk de meest interessante markt was om de Engelstalige vertaling van het boek Eerste Hulp Bij Klimaat Verandering te introduceren en het idee lag voor de hand:
Een fietstocht naar de COP26 in Glasgow gekleed als één van de groene superhelden uit het boek, dwars door het Verenigd Koninkrijk. Vooraf, tijdens en na de tocht contact leggend met duurzaamheidsorganisaties en fietsliefhebbers. Duurzame ideeën verspreidend door middel van liedjes, presentaties en natuurlijk ook de boeken zelf.
Om dat als 52-jarige voor elkaar te krijgen in het voor fietsers uitdagende heuvellandsschap van het Verenigd Koninkrijk, had ik een elektrische bakfiets nodig. Maar zou het niet nóg mooier zijn, als die bakfiets op zonne-energie zou werken? Ik zou immers naar een klimaatconferentie gaan.
Zo kwam ik op het spoor van de bakfietsende kapper Noël Wilmes, die eigenhandig Solfie had gerealiseerd, precies zoals ik zocht: een bakfiets op zonne-energie. Noël bleek zo enthousiast over het idee, dat hij bijna smeekte of hij alsjeblieft mee mocht gaan op deze uitdagende queeste. En dat was maar goed ook, want zonder zijn input was het nooit gelukt om deze tocht te volbrengen. Zo voerden we een aantal testritjes uit om er achter te komen of we wel tegen de uitdaging opgewassen waren, of we wel voldoende zichtbaar waren en hoe het publiek op ons zou reageren. Naar aanleiding daarvan besloot ik onder andere om mijn cape voor de veiligheid een halve meter in te korten.
Om een breder palet aan ideeën over duurzaamheid te verspreiden, wist ik een aantal uitgevers en auteurs zover te krijgen om ook vertalingen van hun inspirerende boeken te doneren.
- Humankind van Rutger Bregman ging mee, omdat de basisgedachte daar achter aanknopingspunten biedt voor de oplossingsrichtingen.
- Against Elections – A Case for Democracy van David Van Reybrouck ging mee, omdat die een oplossing biedt voor het versterken van ons democratische systeem. Als inderdaad “de meeste mensen deugen”, wat Bregman in het boek hierboven beargumenteert, moet het haast wel aan het selectieproces liggen dat we toch steeds zulke matige keuzes maken op het gebied van duurzaamheid.
- Hidden Impact van Babette Porcelijn ging mee, want meten is weten. Er is teveel negatieve impact van onze manier van leven die onzichtbaar is voor degenen die haar veroorzaken. En wat we niet zien, ervaren we ook niet als probleem.
- En natuurlijk ging ook een teaser van First Aid For Climate Change mee; de kersverse Engelstalige vertaling van het boek dat de inspiratiebron was voor deze tocht.
Die vier boeken gebruikte ik als basis om mijn eigen meer systeemgerichte idee over duurzaamheid te presenteren in de vorm van een vrolijke voorstelling over duurzaamheid getiteld: The Sweet Spots for Sustainable Happiness. Daarin waren de eerste contouren van SusHapForAll al te ontdekken.
Het was een hele puzzel om kritisch maar toch vrolijk te zijn over duurzaamheid, maar het was uiteindelijk heel aardig gelukt. Ik had drie best pijnlijke try-out voorstellingen in Dordrecht nodig om min of meer de goede toon te vinden. Het lastige was tijdens die try-outs: een groot deel van mijn verhaal ging over de corrumperende werking van winner-takes-all democratische systemen. Dat speelt sterk in het Verenigd Koninkrijk, Canada, Australië en al helemaal in de Verenigde Staten, maar niet in Nederland.
Dus dat deel van het verhaal werd door het try-out publiek in Nederland niet goed op waarde geschat, terwijl het in het Verenigd Koninkrijk juist een enorm relevante eyeopener bleek.
Uiteindelijk gaf ik voorstellingen in Dordrecht, Londen, Oxford, Manchester, Strathaven en drie in Glasgow zelf. Interviews met ons werden uitgezonden door onder andere het Spaanse TVE, Voice of America, het Pecha Kucha platform en India Today.
Daarnaast had ik talloze ontmoetingen met gewone burgers, maar ook talloze andere inspirerende strijders op het gebied van duurzaamheid.
Reflectie
Ik had nooit eerder zoiets leerzaams gedaan als het organiseren van Solfie’s Road2Glasgow, inclusief het schrijven, testen en optimaliseren van de vrolijke voorstelling over duurzaamheid The Sweet Spots for Sustainable Happiness.
We maakten soms ongelofelijke blunders, maar wisten die als team steeds weer te overwinnen. De feedback op mijn kijk op duurzaamheid was onbetaalbaar. Dat heeft mij gesterkt in het vertrouwen dat ik een waardevolle boodschap te delen had. En: dat het mij na veel vallen en opstaan gelukt was om een eerlijke, maar toch positieve toon te vinden.
Weer wat geleerd… Wat heet!
If you always do what you’ve always done, you’ll always get what you’ve always gotten
Ondermeer dat het waarde heeft om soms eigenwijs te zijn en gewoon door te zetten, ook al verklaart iedereen je voor gek. Want als de gewone ideeën niet meer werken, moet je gekke ideeën proberen.
Hieronder verder geen nieuwe info, maar een brede impressie van de tocht.
Toch ben ik best trots op het achttal liedjes dat ik geschreven en gezongen heb. Wie herinnert zich niet de gouwe ouwe Then We Tried To Save The Day, Hello Hello, Two Steps Forward And One Step Back, Taxes Taxes Taxes, Most People Are Mostly Good en natuurlijk de hitsingle hierboven: Carbon Tax.
